22 Απριλίου 2012! Δύο χρόνια εθελοντικής δράσης για το Κάστρο της Χίου!! Και αυτή τη φορά δεν θέλω να γράψω για τις επιτυχίες της ομάδας, αλλά νιώθω την υπέρτατη ανάγκη να εκφράσω μέσα σε λίγες γραμμές το τι βίωσα όλους αυτούς τους μήνες συμμετέχοντας σε αυτήν την ομάδα.
Ήταν ένα ανοιξιάτικο ηλιόλουστο πρωινό πριν μερικές βδομάδες που ο Παντοδύναμος με αξίωσε και πάτησα πάλι στα ελληνικά χώματα, στα ελληνικά μυρωδάτα χώματα της Χίου! Το ταξίδι έμελλε να είναι αρκετά κουραστικό μιας και αυτή τη φορά ταξίδευα από την άλλη άκρη της Ευρώπης! Μόλις όμως βρέθηκα στους αιθέρες για τον τελικό μου προορισμό, την ίδια ώρα που η νύκτα παρέδιδε τα σκήπτρα της στην ανατολή και η Χίος αχνοφαινότανε στον ορίζοντα, όλη η κούραση μετατράπηκε σε γλυκιά προσμονή!! Είχα μόνο λίγες ώρες ξεκούρασης μπροστά μου…
Το ραντεβού με τα παιδάκια δόθηκε στις 11.00 π.μ. Παρόλα αυτά, ένιωθα ότι υπήρχε μία εκκρεμότητα ακόμη, όπως κάθε φορά άλλωστε που επισκεφτόμουνα το Νησί, έτσι και τώρα όλοι οι δρόμοι του με οδήγησαν στο σημείο… Στο σημείο απέναντι ακριβώς από τη Μεγάλη Πύλη του Κάστρου της Χίου, την Πόρτα Ματζιόρε!! Κοντοστέκομαι κάθε φορά για λίγο και προσπαθώ να εξηγήσω στον εαυτό μου πια δύναμη με οδηγεί εκεί. Μήπως για να θαυμάσω το μεγαλείο του; Για να ακούσω τους ήχους από το πονεμένο παρελθόν του; Για να επιβεβαιώσω στον εαυτό μου ότι ιδού, αυτό είναι και αξίζει κάθε λεπτό του χρόνου που αφιέρωσα σε αυτό τα τελευταία δύο χρόνια; Όλα ήταν μπερδεμένα…όχι όμως πια…
Λίγες ώρες μετά από την πρώτη οπτική επαφή μου με το Κάστρο, ένα τσούρμο από χαρούμενα δεκάχρονα παιδάκια γέμιζαν με τις αθώες ζωντανές φωνές τους την εξωτερική του Πύλη. Αθώα βλέμματα, χαμογελαστά πρόσωπα γεμάτα όρεξη και αλλιώτικες απορίες!!! Ήταν ότι πιο διασκεδαστικό έζησα τα τελευταία χρόνια…Μία βόλτα στο Κάστρο με τα παιδάκια αυτά, ένιωσα ότι τα στενά δρομάκια ξαναζωντάνεψαν, πήραν χρώμα τα αιώνες βουβά τείχη, τα μνημεία ξύπνησαν από το λήθαργο τους και θέλησαν να τα αγκαλιάσουν!
Με φατσούλες γεμάτες θαυμασμό και ενθουσιασμό γι αυτά τα οποία έβλεπαν, τριγύριζαν στο Κάστρο και σκορπούσαν ζωή!! Ζωή για το μέλλον του τόπου αυτού. Και λίγες μέρες μετά η χαρά αυτή διπλασιάστηκε όταν οι όμορφες ζωγραφιές τους ζωντάνεψαν μπροστά στα μάτια μου ένα άλλο Κάστρο, ένα Κάστρο ονειρικό, παιδικό.
Δεν ήταν όμως μόνο αυτό! Για πρώτη φορά θα συμμετείχα σε εθελοντικό καθαρισμό της ομάδας μας!! Μίας ομάδας που απαρτίζεται από παιδιά θετικά, απλά, αισιόδοξα, γεμάτα όρεξη, ζωή, στόχους, πιστεύω!! Καθόλη τη διάρκεια του καθαρισμού (ήταν καλύτερα σαν μια ανοιξιάτικη γιορτή) δεν έλειψε το πείραγμα, τα αστεία, τα χαμόγελα, το πνεύμα της ομαδικότητας και συνεργασίας!! Και δεν είναι μόνο αυτό! Ένιωθα και νιώθω την αγάπη τους έστω και αν δεν είμαι από το Νησί τους, βλέπω στα μάτια τους την πραγματική έννοια της φιλίας, ασπάζομαι τη θετικότητα τους και την ελπίδα τους για ένα καλύτερο αύριο!!
Λίγο πριν φύγω κοντοστάθηκα και πάλι απέναντι από τη Μεγάλη Πύλη. Είχα πια την απάντηση που με ταλάνιζε στο ερώτημα μου! Δύο χρόνια λοιπόν από την επίσημη έναρξη της εθελοντικής μας ομάδας!! Στην αρχή με έλκυε το παρελθόν της ιστορίας και της μοναδικότητας του Κάστρου ως μνημείου, αλλά στη συνέχεια αυτό έμελλε να αλλάξει!! Γιατί στο παρελθόν προστέθηκε το παρόν και το μέλλον που βρήκα μέσα από τα χαμόγελα, τα όνειρα, την αγάπη, τη φιλία, την δημιουργικότητα, την όρεξη, τη ζωντάνια, την ομαδικότητα και τη συνεργασία, αξίες αναντικατάστατες, αξίες που θρέφουν τη ψυχή όσο κανένα υλικό αγαθό!! Το Κάστρο της Χίου, όσο αυτές οι αξίες μένουν αναλλοίωτες θα έχει παιδιά που θα παλεύουν για τη θέση που του αξίζει!! Εγώ του οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ, γιατί μπορεί για άλλους να θεωρήτο σημείο κατακτητή που έφερε πολλές κακουχίες στο χιώτικο λαό κατά το παρελθόν, αλλά για μένα σήμερα θεωρήται πια μνημείο ελπίδας, ενότητας, αξιών!!! Σας ευχαριστώ παιδιά..
M.Ματθαίου, μέλος Ε.Ο.Δ Το Κάστρο της Χίου ένας Χαμένος Παράδεισος
